Even tussendoor: Impressies van India
Wat nog niet zo veel aan bod kwam, is hoe we het Indische volk hier ervaren.
Allereerst: Het is een heel vriendelijk een opgewekt volk! Ze zijn altijd heel vriendelijk. Één van onze gidsen wist ons te vertellen dat het Indische volk respect heeft en opkijkt naar Europa. Europeanen zijn in hun ogen hard werkers, die alles doen voor hun job en hun gezin en die er dan ook in slagen om een goed leven uit te bouwen.
De kanttekening daarvan, is dat Indiërs naar ons gevoel denken dat wij een zak geld meezeulen. Overal klampen ze zich aan je vast en willen ze dat je iets aan hen koopt.
En uiteraard is er ook veel armoede. De contrasten tussen arm en rijk zijn hier schrijnend groot: van sjieke bakken op de weg (al zijn die heel zeldzaam) tot gezinnen die echt op straat wonen. Michiel en Bart gingen in Delhi naar de kapper. Naar Belgische normen was dit een heel goedkope knipbeurt: 600 roepies, wat neerkomt op ongeveer 8 euro. Maar voor de locals hier is dat veel geld. In de kapperszaak zagen we enkel de rijkere klasse.
En dan is er het uiterste: zeker in grootstad Delhi was dit heel frappant: moeders met wel 4 of 5 kleine kinderen ‘wonen’ er op een stukje braakliggende grond, zelfs midden een kruispunt. De kindjes blijken het heel gewoon te zijn: zelfs kinderen die amper kunnen stappen lopen daar ‘gewoon’ rond, met op een halve meter van de stoeprand het toeterende en gekke drukke verkeer. Kleine kinderen kloppen op het raam van de auto en smeken naar geld. Soms hebben ze iets vast dat ze verkopen. Niet doen… is de raad van onze gidsen. Deze kinderen zijn ‘eigendom’ van de kindermaffia. Als ze ‘s avonds thuis komen, moeten ze het verzamelde geld afgeven. Dan pas krijgen ze eten. “Maar centen geven, daar help je hen niet mee” is de raad die we krijgen. Want hoe meer centen ze binnen brengen, hoe meer kinderen op deze manier zullen ingezet worden! Wat mogen we dan wél doen: enkel iets geren om te eten. Dan hebben ze tenminste geen honger meer. Het is hard, oneerlijk en doet pijn om te zien dat deze onschuldige wezentjes gedoemd zijn tot een arm en moeilijk leven…
Het systeem van de kasten is hier ook nog heel bepalend: er zijn 4 kasten. De eerste kaste is voor de rijksten, de vierde voor de allerarmsten. Mensen van verschillende kasten mogen zelfs niet praten met elkaar, en elkaar zeker niet aanraken. Laat staan trouwen. Eenmaal geboren in een bepaalde kaste, is dit zo voor de rest van je leven, onomkeerbaar.
Toch wel confronterend vond ik de getuigenis van onze eerste gidse, een jong meisje van 30 jaar. Ze is enige dochter. De traditie in haar geloof (Hindoeïsme) vertelt dat jongens bij hun ouders moeten blijven wonen om voor hen te zorgen. De man zorgt financieel voor het gezin, zijn vrouw voert alle huiselijke en zorgende taken uit. Onze gidse is echter enige dochter. Dat impliceert dat zij, als ze zou trouwen, dus niet bij haar ouders blijft wonen. Zij zouden dus géén hulp en ook geen financiële steun mogen krijgen. De relatie die zij had met haar vriend, heeft ze verbroken. Want zijn ouders verboden hun zoon om, mochten ze trouwen, financieel tussen te komen in de zorg voor haar ouders.
ZIJ stond dus echt voor een hartverscheurende keuze: ofwel ging ze later trouwen met deze man, en zal ze haar ouders niet kunnen helpen (en zij hebben dat écht nodig om enigszins menswaardig te kunnen overleven) of ze blijft alleen. Ze hoopt echter ooit een man te vinden van wiens ouders de zorg om hààr ouders wel mag….
In principe zijn het de ouders van de bruid en bruidegom die bepalen met wie hun zoon of dochter trouwt. Onze gidse krijgt van haar ouders de vrijheid om zelf iemand te kiezen met wie ze graag wil trouwen (er is daar al een kentering merkbaar in deze traditie), maar zoals we konden merken is er nog een lange weg te gaan naar gelijkheid en gelijkwaardigheid…
