3 aug - een grot en maaaaagische bergen!

De nacht in deze plek (de we al lachen wel eens de ‘konijnenkoten’ noemen, is vrij goed mee gevallen!    We zorgden dat we niet te laat in ons bed lagen, zodat we in slaap gevallen waren vooraleer de snurkers aan hun nachttaal begonnen.  En  dat lukte wonderwel.  We werden alle 2 wel eens wakker van gesnurk, maar konden gelukkig snel onze slaap terug vinden. Alleen het gestap van andere logees op het houten pad langs de container was even vervelend…

We staan op met een grijze en miezerige hemel.  Ik waag het er op om me naar de douche te begeven. Waauw! Geen wachtenden voor me!  Maar tijdens het douchen wordt me duidelijk waarom: ofwel ijskoud water… ofwel kokend heet 🥵 !   Maar soit. Moeilijk gaat ook! 
Het ontbijt is hier niet inbegrepen, maar toch nemen we dit hier: zelfde reden als voor gisteren avond: er is elders geen plek voor voorzien!   Het is gevarieerd. Maar niet echt lekker, allez… dat vond ik toch…

Na het ontbijt pakken we de bagage in, en doen we (in de miezerige regen) een korte wandeling naar de grot van Eyvindarhver. Alda vertelt hier een verhaal. Het is een sage die ouders aan hun kinderen vertellen als slaapritueel. Maar vele IJslandse ouders beseffen eigenlijk niet wat ze exact vertellen: het gaat over moorden, pijn doen en achterlaten… 🙃 Ze zingen ook het IJslandse slaaplied dat erbij hoort. Mooi! Zelfs andere toevallige passanten daar genieten mee, ondanks de boodschap van het lied.  De grot waar we bij of op staan is vrij groot en diende voor de bewoners van toen beschutting tegen onweer en wind aan zo’n 40 mensen!
We kunnen hier verder wandelen of

We keren terug naar de ‘containerlogies‘ en vertrekken dan richting Kerlingafjöll, wat “Trolvrouwbergen” betekent. Dit was vroeger een populair skigebied waar Alda ooit op skikamp ging.
De omgeving is adembenemend! Mooie rhyolietbergen met geothermische activiteit in de valleien tussen de bergen waar volgens de volksverhalen een reuzin woonde.
De grootste pieken zijn Snækollur (“sneeuwkop”) 1,477 m; Loðmundur (“furry man”) 1,432 m; en (“Starend?”) Mænir 1,335 m.
We maken eerst onze lunch klaar, drinken een koffie in het gloednieuwe hotel dat hier werd gebouwd, en stappen dan samen naar een top van een berg.  De tocht is best pittig: we stijgen snel op korte tijd. Helemaal boven is er zelfs bijna geen wind! Perfect om hier onze lunch op te eten! 
Tegen 17:30u vertrekken we richting Gíslaskáli, waar we overnachten. Het is ongeveer een uur rijden vooraleer we er aankomen. Het is een grote houten chalet. Beneden is 1 grote eerruimte met keuken. Al is de term ‘‘keuken’ eigenlijk overdreven voor wat het is: slechts 1 kleine afwasbak met alleen warm water (koud water moet je in de lavabo van het toilet halen), en weinig keukenmateriaal. Het gebouw telt 1 douche voor 40 personen en 2 toiletten. Slapen doen wij in 5 ‘kamers’ boven: elke kamer is  voor 6 personen, en voorzien van ‘grote beddenbakken’ . Alleen onze kamer is lang en smal. Maar heeft bv geen deur.

Tijdens het uitladen van de auto merkt plots iemand op dat één auto een lekke band heeft. Er blijkt een vijs door de band geprikt.  Leuk opdrachtje voor de mannen! Zelfs de gele hotdogsaus wordt ingeschakeld om de bouten moeten op de bouten te draaien 😂!

Als avondeten maken Fríða, Catherine en ik de groentjes voor bij de hotdogs klaar. Timothy is de bbq man van dienst.  Basic gerecht, maar lekker!

Na het eten laten Bart en Wannes zich verleiden om nog eens in de rivier te gaan. En neen: die is niét warm!

We ronden de avond af met een spelletje ‘Clever’: Sien, Fien, Bart en Anders.