Dag 7 - Dé publiekstrekkers van India: Taj Mahal en Red Fort

Vandaag zetten we weer rond iets na half 8 de wekker. Delavant komt ons om 9 uur oppikken aan het hotel. De gids staat ook al bij hem op ons te wachten. We zijn nochtans weer stipt op tijd op de afspraak. Ze zijn wel van hun woord, die Indiërs! Nog nooit kwam iemand te laat opdagen!

We rijden meteen naar de ingang van de Taj Mahal. Eerst toegangstickets kopen. Zoals bij alle toeristische plekken hanteert men hier 2 tarieven: één voor de Indiërs en één voor ‘foreign’, de toeristen dus. De prijs voor toeristen is een x-voud van de prijs die de lokale bevolking hier betaalt. Logisch eigenlijk. Maar vooral de aparte ingangsrijen voelen wel een beetje raar vind ik. Want van massa’s toeristen is hier geen sprake. Het zijn vooral de Indiërs die talrijk aanwezig zijn. En dan zie je dus de lokale bevolking aan schuiven in lange rijen, en wij als toeristen kunnen in een lege rij meteen doorgaan. En dan is er nog een rij voor mannen en een rij voor vrouwen…

Beveiliging is ook hier een aandachtspunt: onze tassen worden gecontroleerd, door een scanner gehaald, en wij worden gefouilleerd voor we binnen kunnen. Bart heeft gelukkig zijn zakmes (normaal gezien zijn vast reisattribuut) uit zijn tasje gehaald en in het hotel gelaten. Gelukkig maar. Of we konden het vaarwel zeggen.

De Taj Mahal, wat ‘paleis van de kroon' betekent, is het imposante, witte marmeren mausoleum. Shah Jahan, de vijfde heerser van het Mogolrijk, liet het grafmonument in de 17de eeuw in ongeveer 20 jaar tijd bouwen. Zijn geliefkoosde vrouw stierf in het kraambed van hun 14 de kind. Als eerbetoon aan haar, liet hij de Taj Mahal bouwen. Zo kon hij altijd naar zijn vrouw kijken. Want zijn liefde voor haar was (in tegenstelling tot de meeste andere koninklijke huwelijken) oprecht. 

De bouwwerken van de Taj Mahal zijn fe-no-me-naal! Het hele witte gebouw is opgetrokken uit witte marmer, waar allerlei versiering in gebeiteld werd, en waar met gekleurd marmer uit heel wat andere landen en regio’s prachtige versiering werd aangebracht.  Ruim 20000 handenarbeiders werkten hier aan mee. 

‘Take your time and take a picture’ zegt onze gids geregeld. We voelen ons een beetje zoals de Japanners in Brugge ;-)

Maar er is variatie: de Indiërs hebben naar ons gevoel soms meer aandacht voor ons dan voor hun Taj Mahal. Mochten we 1 euro vragen per foto die van ons genomen werd (in ‘t geniep en op vraag), dan konden we héél lang op reis gaan!

Na de dood van Shah Jahan werden ook hij opgebaard in de graftombe. 

Onze volgende halte is het Red Fort.  Er is een Red Fort in Delhi ook. Maar dit hebben we op aanraden van onze gids daar niet bezocht. Het Red Fort in Agra is naar verluid groter en indrukwekkender. 

Het Red Fort werd in de 16de eeuw gebouwd in opdracht van de Mogolse keizer Akbar. Hiermee wilde hij zichzelf en de nieuwe hoofdstad Agra te beschermen.   Het imposante fort is gebouwd van rode zandsteen (vandaar ‘Red’ in de benaming) en wordt omsloten door een vestingsmuur van 2,5 kilometer lang. Vanuit het Red Fort kan je trouwens de Taj Mahal heel goed zien liggen.

Onze gids laat ons nu naar een plek brengen waar met marmer echte kunstwerken worden gemaakt. (Salon)tafels, vazen, beeldjes, opdienbladen,…. Het is echt kunst! Met een houten wiel worden stukjes marmer bewerkt, tot ze de juiste vorm en dikte hebben. Dagen, soms weken of zelfs maanden zijn ze bezig aan één werk. ‘Heel mooi, maar we zullen helaas niets kopen’, zeggen we. ‘Dat hoeft niet’, zegt de man. Maar meteen erna loodst hij ons mee naar een volgende kamer met andere attributen.  Het ligt niet meteen in onze aard om mensen te negeren of af te wijzen. Maar hier leer je het wel. Je moet wel, of je gaat naar huis met een container  souvenirs. En dat is toch niet de bedoeling, of toch niet de onze.

We nemen een snelle lunch. Voor Michiel enkel wat soep met brood… want zijn spijsvertering heeft het momenteel gehad met de vele curry in de gerechten. Hij snakt na een maand al naar wat Europees eten.

Na de lunch rijden we terug naar het hotel. We zijn eigenlijk best wel moe. Er is een zwembad in het hotel. Dat lijkt ons een goed plan.  Helaas is het zwembad in ons hotel nog niet open. Maar op één kilometer ligt een ander hotel, van dezelfde eigenaar. We mogen daar naar toe. Het zwembad ligt op het dak van het hotel. Dat levert indrukwekkende vergezichten op: in de verte zien we de Taj Mahal liggen, maar rondom het hotel een mix van groen (een park aan de overkant van de straat), hotels, braakliggende terreinen (waar massa’s afval ligt), … en een drukke 4-vaksbaan met toeterende tuktuks, auto’s, fietsen, scooters, …

We hebben geluk: er zijn 3 ligzetels, netjes in het zonnetje, en een paar tafeltjes met stoelen. De keuze is snel gemaakt :-)  We zitten amper neer, of een dame roept ‘massage?’. Wat een goed plan!  Daar heb ik wel zin in. Ik krijg een menukaart aan massages onder de neus geduwd, en kies voor de Libanese massage. Die is volgens haar de beste om ook wat verlost te worden van mijn verkoudheid. Het werd een uur genieten!

‘Wat eten we vanavond?’ vraagt Michiel. Het klinkt als de vraag die ik bijna elke dag thuis hoor. Maar hier kan ik er geen antwoord op geven. Liever geen Indisch eten vanavond. Op 180 m van ons hotel is er een Mc Donald, volgens Google Maps. We zagen de ‘M’ ook al in de hoogte prijken. We steken behoedzaam de drukke baan over. Maar helaas… deze Mc vestiging is nog in opbouw! Wat een desillusie…  Maar op 840 m is er een KFC, leert Google Maps ons. We beslissen om nu een tuktuk te nemen. Dat lijkt ons veiliger, gemakkelijker en vlotter. 

En de frietjes? Die hebben gesmaakt. Al is hier niet zoals thuis!