Sunrise, Borobudur, Prambanan ... en veel banan !

Voor het krieken van de dag waren wij al uit ons bed. Dat had in onze ogen alvast 1 groot voordeel: we zullen niet gewekt kunnen worden door het 'mannengekweel'  :-)

We hebben een afspraak met onze gids Jeri om 3u45.  Stipt op tijd staan wij klaar aan de entree van het hotel. We herkennen er geen gekende gezichten: de receptionisten zijn er niet, van Jeri ook geen spoor. Er liggen 2 mannen op houten banken te soezen. Als ze ons zien komen veren ze direct recht. Waar we naar toe willen? We vinden het een beetje vreemd en geven weinig uitleg. Achteraf beseffen we dat dit 'bewakers' zijn: ze worden betaald om daar de hele nacht een oogje in het zeil te houden.  Na een paar minuten zien we een auto met blauwe flikkerlichten een paar keer aarzelend voorbijrijden, dan weer achteruit, ... . Politie? Een jonge man stapt uit en komt op ons af. 'Sir Hanssens?' Ja, dat zijn wij. We mogen mee en stappen in de wagen. In het donker lijkt alles zo een beetje louch en griezelig.  Maar de man brengt ons naar een mooi hotel met bungalows op amper 1 km van ons logement. Daar ontmoeten we Jeri, onze gids voor deze morgen. Oeffff.... dus toch geen rare mannen ! ;-)

We krijgen er een fiets toegewezen. Het zijn zo van die oude vrouwenfietsen, met een stuur dat dicht tegen je zadel aan staat. We zijn geen beginnelingen in het rijden op tweewielers, maar toch is het raar en hebben we in het begin nu en dan het gevoel de fiets niet helemaal onder controle te hebben. Maar we leren snel !

Gewapend met een paar koplampjes fietsen we door het donker. Door het vroege uur is er weinig verkeer. Bovendien rijden we langs wegen die sowieso al rustig zijn.  Na een 20-tal minuten fietsen parkeren we de fietsen bij een huis. Sluiten? Dat doen ze daar niet. De bewoners van het huis zorgen in ruil voor een fooi voor de fietsen ! ALLES wordt daar zo geregeld !

Dan beklimmen we de laatste helling van de bergflank, tot aan het uitkijkpunt, via vele trappen. Het waren toch wel een beetje kuitenbijtertjes, zo vroeg op onze nuchtere maag.  Boven gekomen zien we in de verte 2 vulkanen prijken. Daar ergens zullen we de zon zien opkomen ! Het wachten duurt en duurt.'Moesten we echt om 3 uur uit ons bed, om om 6 uur iets te zien?' vraagt onze jeugd?   Maar het wachten loont de moeite ! We zijn onder de indruk van de mooie zonsopgang...

We fietsen via een ommetje terug tot aan het hotel van de fietsen. Daar staat een ontbijttafel voor ons klaar, met zicht op de velden. Magnifiek en ... een héééérlijk ontbijt (naar keuze). 

Na deze deugddoende maaltijd  (we waren dan ook al ruim 5 uur op !) brengt de 'mysterieuze' man van vannacht ons samen met één van zijn collega's met zijn sjieke auto tot aan de ingang van Borobudur.  Die denken waarschijnlijk: meer kans om beiden een extra fooi te verdienen van die Europeanen... ?!

We beslissen om een gids te nemen voor het bezoek aan deze prachtige site. Maar Kedig (zo heet onze gids) spreekt niet zo duidelijk Engels en heeft eigenlijk ook wel een beetje een spraakgebrek. Geen hoogvlieger dus ... Maar toch zijn we onder de indruk van wat we zien!

Na het bezoek gaan we te voet terug naar ons hotel, dat op amper 500 m van de site ligt. Eigenlijk zou de mysterieuze man ons weer oppikken, maar daar hadden we bij op voorhand vriendelijk voor bedankt! 500 meter, dat kunnen we nog wel aan! :-)

We stappen door, want het is intussen 9u25, en om 9u30 hadden we afgesproken met Hary, onze chauffeur Hary. Als we het terrein naderen zien we het busje al van ver staan. Hary zit op een stoeltje geduldig op ons te wachten.  Vlug een beetje opfrissen en valiezen meenemen en weg zijn we. Op naar de volgende locatie: Prambanan. Maar onderweg vragen we Hary nog even een korte halte te houden bij De Mendut tempel.  We lopen rond op de sites er rond, maar de tempel zelf bekijken we van achter de omheining: we hebben geen Sarok (rok) mee, en moeten er één huren voor 3500 rupia. Voor die paar minuten vinden we dat 'zot'. 

Onderweg vragen we onze gids ook nog te stoppen om een jeeptocht te doen op de flanken van de Merapi vulkaan. Die is in 2010 voor het laatst uitgebarsten. Met een jeep toen we een tocht langs een aantal 'bijzonderheden'. We zien de gevolgen van de verwoestende aardbeving nog goed. Maar veel dingen lijken ons vooral uitvergroot en omgevormd tot een toeristisch opgefokte attractie... 

Hary brengt ons daarna via veel drukke wegen tot in Prambanan. Het ziet er al van in de verte indrukwekkend uit !  Binnengekomen worden we weer onmiddellijk aangeklampt door gidsen. 150 000 rupia. (10 euro).  Maar na onze vorige gids-ervaring staan we niet te popelen om weer een gids te nemen. Maar een sympathieke man (ik schat hem 75, later vertelt hij dat hij 59 is !!) kan ons toch overtuigen. Het spijt ons geen seconde! Met de nodige zwier en zwaai, humor en interesse voor de jeugd vertelt hij interessante vertellingen over de hele site. Overal waar we passeren en er een moment van stilte is, spreekt hij direct andere toeristen aan. Hij kan iedereen boeien en doen lachen. We zijn blij dat we hem 'inhuurden'.

Doorheen de visite loodst hij ons langs alle mooie plekjes en af en toe houdt hij halt en 'commandeert' hij hoe we een foto moeten nemen. We eindigen met een 'fotoshoot' van ons gezin waar hij ons zegt hoe we moeten staan, wat we moeten doen. We hebben veel plezier en de toeristen rond ons ook met ons! We worden ook door hen gefotografeerd. 

Voor we afscheid nemen en hem betalen willen we eerst nog een foto van ons met hem. Ook dat is geen probleem!

Hary voert ons dan tot bij het Hotel (Prambanan Guesthouse) in het centrum van Yogyakarta. Het is een rit van zo'n twee uur. We genieten van de mooie taferelen, de vele brommers met hele gezinnen op één bromfiets 'gestapeld', de massa's bananen in de eetstalletjes,...

Om iets voor 18 uur komen we toe in 'Prambanan Guesthouse'. We zijn meteen een beetje ontgoocheld over dit hotel. De beelden in de reportage Vlaanderen Vakantieland gaven ons een andere indruk. Bovendien is er weinig luxe: zelfs geen zeepje ligt er klaar. Het water dat uit de douche komt is de eerste 15 minuten koud. We hadden van de broer van Chris en Koen toch wel iets meer verwacht ... 

We besluiten dan ook om hier niet te eten vanavond, en trekken de straat op. 't Dichtste is ver genoeg, vinden Dythe, Michiel en Lowiek. Tripadvisor wijst ons de nummer 1 van Jakarta aan (betaalbaar én heel lekker) op 260 m van ons hotel.  Net aanvaardbaar qua afstand voor de jeugd. Maar daar aangekomen (het is dan 18u10) horen we dat er plaats is vanaf 20u30. Omdat onze buiken nu al rammelen, besluiten we iets anders te zoeken, waar er eens 'iets anders dan rijst en noodles' kan gegegeten worden (vraagt ons jong geweld). De zaak recht voor ons hotel biedt beide mogelijkheden: pizza en lokale gerechten, dus zoeken we daar een plaatsje.  Echt overdonderd lekker was het niet. Maar onze buikjes zijn gevuld.  En nu recht naar onze kamer, de beentjes laten rusten. 

Want die zijn moe, en onze ogen ook. Het was een lange, maar mooie dag !