Yogyakarta by motorbike ...

Vandaag mogen we ... uitslapen! Lang geleden dat we dit nog eens konden doen. We reserveerden een plekje op het buitenterras om tegen 9 uur te ontbijten: een bordje fruit (ananas, banaan en mango). De ananas snijden ze hier op een kunstige manier: het worden 'kroontjes' ananas. Lowiek merkt nuchter op 'dat er dan toch veel lekkere ananas verloren gaat'. En gelijk heeft hij. Maar het is lekker ! 

Verder kozen voor 'n soort pannenkoek (traditioneel, met ananas of met mango), vergezeld van een klein beetje honing en gebakken ei, konfituur en gebakken ei, of brood (3 kleine bolletjes, heel gelijkaardig aan wat wij bij de bakker kunnen bestellen) met een mini portie konfituur, mini portie honing, en een mini portie fondant korreltjes.  We waren op voorhand verwittigd van de kleine porties (zoals Eveline het op voorhand beschreef: 'het verdampt terplekke op je bord' :-). Maar 't lukt om elke boterham besmeerd te krijgen.. ;-)

De kids willen kost wat kost genieten van het zwembad en de vrije tijd om te socializen met hun vrienden via het web. Bart en ikzelf besluiten de stad in te trekken. 't Zou zonde zijn om de site van de sultan niet gezien te hebben.  We wandelen door de drukke straten en worden voortdurend aangesproken om mee te rijden met een becak.  Maar dat stellen we uit tot het terugkeren. Eerst een beetje stappen....

Op onze wandeling houden we halt aan een supermarkt: een Delhaize ! Zelfs hier kennen ze dit !  In tegenstelling tot de kleinere lokale handelszaken vind je hier heel veel westerse producten. Zelfs mini-potten Nutella staan hier in de rekken.  Maar dat hebben we aan Dythe nog niet verteld :-) 

We lopen verder tot aan het waterpaleis van de koning, dat gebouwd werd in de 18de eeuw. Er waren baden voor de mannen en de vrouwen. Blijkbaar een bad vol vrouwen van de koning en een bad vol 'andere' schone vrouwen. De sloeber koos er een vrouw uit die hem mocht vergezellen... Helaas voor alle mannen nu: er zat water in de baden, maar geen vrouwen meer ! ;-)

Een tengere, maar kranige zeventiger verkoopt ons vervolgens een ritje met de becak tot aan ons hotel, dat een paar kilometer verderop ligt. Ik heb af en toe medelijden met die stakker. Maar gelukkig voor hem gaat het iets meer bergaf dan bergop.

We nemen geen lunch, want om 14u30 worden we opgepikt door chauffeurs met brommers, voor een culinaire trip door de stad. Stipt op tijd staat de eerste chauffeur ons op te wachten. Het blijkt Yan te zijn, een vlotte student Engels. Als bijverdienste gidst hij toeristen door de stad. Kort daarna komen er nog 4 andere chauffeurs met brommers toe, en nog 2 Singaporese toeristen, ook vergezeld van chauffeur op brommer. We gaan samen op pad. Eén van hen zegt dat hij Bart vroeger nog gezien heeft:  volgens hem lijkt Bart op Sting!  De gelijkenissen lijken ons raar... vooral het zangtalent is een groot verschil. Maar dat kan je leren, krijgt Bart de raad!

We doen een trip en houden op 5 plaatsen halt, waar we telkens lokale gerechten kunnen proeven en heel wat info krijgen. De eerste halte is bij een lokaal restaurantje. De keuken bevindt zicht op het ruime 'voetpad', eten kan je binnen doen in het restaurant. Ze leggen uit welke ingrediënten er gebruikt worden en hoe een typisch gerecht bereid wordt. En dan mogen enkelen de handen uit de mouwen slaan en het zelf bereiden. Het wordt een Belgisch-Singaporese mannenclash'.  Aansluitend mogen we die gerechten, maar ook nog andere, proeven. We installeren ons samen rond een tafel met daarop de paar borden, gewapend met 2 vorken en 2 lepels voor een man of 8.  Indonesiërs vinden het duidelijk niet erg om een vork door te geven van de ene mond naar de andere en samen uit een bord te eten. Ik voel de 'onwennigheid' bij ons al Vlaamse eters... De Singaporezen hebben er duidelijk ook minder moeite mee...

We genieten bij elke rit meer van de tocht zelf. De onwennigheid om ons in die mierennest van brommers te begeven verdwijnt. De souplesse waarmee die mensen zich in dit spinnenweb begeven is fenomenaal. In vergelijking zijn Belgische chauffeurs watjes! Maar toch heb ik op geen enkel moment een onveilig gevoel !

Onze tweede halte is bij een koekjesfabriek. Koekjes van 'Bakpia Pathok' gevuld met chocolade, ananas, een traditioneel recept,... We mogen eerst proeven en vervolgens de 'fabriek' binnen waar deze lekkernijen worden gemaakt. Het is ongelooflijk!!! Die worden daar allemaal nog handmatig gemaakt! Hele tafels vol mannen en vrouwen zitten 6 uur per dag bolletjes deeg tot koekjes te kneden, 6 uur per dag staan mensen aan een gloeiend heet vuur om ladingen lekkers in de ovens te schuiven, om ze dan handmatig (zonder handschoenen) één voor één te draaien, zodat ze aan beide zijden wat bruiner zouden worden.  Wij mogen als toeristen overal een kijkje nemen. Blijkbaar is dat vrij uitzonderlijk, 'You are lucky men', zegt mijn brommergenote. In ons land zou dit omwille van de HACCP-normen al onmogelijk zijn ! ' We mogen 2 dozen koekjes kiezen en snorren dan verder naar onze volgende halte: een winkeltje met 'snacks' langs de weg.  Indonesiërs hebben de traditie om bij feesten verschillende lekkernijen te presenteren aan hun gasten. Omdat niet iedereen dit zelf zo lekker kan bereiden, kan je die kopen, verpakt in kleine individuele porties. De toonbank ziet er heel kleurrijk uit. We mogen van alles wat we willen proeven en ook enkele dessertjes uitkiezen om mee te doen naar huis.

Bij onze volgende stop maken we kennis met de 'griezeligere' Indonesische keuken. Quasi alles wat we in de potten zien liggen, zijn 'onderdelen' die wij als Belgen niet gebruiken, laat staan opeten:  kippepoten, kippenhart, zelf de kop (en nek) van de kip, vel van een koe, ... gelukkig serveren ze ons die dingen ook met een schepje rijst en tofu. Met gemengde gevoelens proeven we er van. Maar de ogen van de kip opeten zijn toch wel een brug te ver!  De locals lachen om onze terughoudendheid en vertellen meer over hun cultuur.  We leren onder andere bij dat 'goede' Indonesische vrouwen lekker moeten kunnen koken. Een vrouw die dit niet kan, zal nooit kunnen trouwen ! 

Bij de laatste halte stoppen we aan het Southern City Square. Dat plein is gekend omwille van de kandidaat-soldaten die er als 'auditie' in een rechte lijn geblinddoekt tussen de bomen moesten kunnen stappen. Wie erin slaagde was ''betrouwbaar' en mocht in dienst treden van de koning.  Niemand van ons bleek geschikt ... we zullen dan maar onze huidige job blijven doen zeker?!?

Als afsluiter worden we getrakteerd op een tasje gembersoep: een soepje op basis van gember, brood, iets van een soort snoepgoed erin en 'koeie-eieren' die niet van koeien gemaakt zijn (wel van suiker en bloem). We kiezen voor de versie zonder toegevoegde suiker. Indonesiërs zijn echte zoetebekken! Ze eten ongelooflijk veel (palm)suiker. In bijna alle gerechten die we deze namiddag proefden zat er suiker in.  Helaas... ook de 'zonder suiker' versie is voor een zoetemond als ik al té zoet... Maar met en beetje extra inspanningen giet ik het (bijna) laatste geutje in mijn keel en slik ik het door. Dit keer ben ik blij dat er een Indonesische regel is die zegt dat je altijd iets moet overlaten in je bord... 

De studenten 'leveren' ons af aan ons hotel, waar we ze nog een mooie fooi geven. Ze hebben het verdiend! En ze stralen alle 5 van 'contentement'.  We nemen afscheid, maar niet zonder nog een mooie groepsfoto te nemen... én Bart mag nog terugkomen... maar dan moet hij eerst zanglessen volgen!