De zwaveldragers van de Ijenvulkaan en overtocht naar Bali

De meeste toeristen verkiezen ervoor om héél vroeg op te staan, om tegen half één 's nachts de blue fire van de Ijenvulkaan te kunnen bewonderen. Wij laten dit aan ons voorbij gaan en opteren voor een vroege wandeling naar de krater. 

Het plan is om met z'n allen tegen 4 uur te vertrekken vanuit onze logeerplaats (een koffieplantage op anderhalf uur rijden van de vulkaan).

Lowiek voelt zich nog niet super in vorm.  We beslissen dat hij kan blijven slapen. Wij vertrekken met ons vieren met een jeep naar de vulkaan. Lowiek kan tot rond 8 uur slapen en komt dan met onze chauffeur Rudy achter naar de plek waar Rudy ons sowieso zou oppikken na de wandeling. We zijn er gerust in en Lowiek heeft er ook alle vertrouwen in: hij is niet doodziek, maar zal meer deugd hebben van zijn slaap dan van een pittige wandeling zo vroeg in de ochtend. Het terrein van de koffieplantages is goed bewaakt en onze chauffeur is een zeer sympathiek man waarvan we weten dat hij goed voor Lowiek zal zorgen.

Ik probeer mijn ogen nog even te sluiten tijdens de rit naar de Ijen, maar slapen lukt niet meer. Daarvoor zijn teveel putten in het wegdek !;-)

We komen rond iets voor 6 aan bij het natuurpark, waar de vulkaan in gelegen is en starten met een nuchtere maag aan de tocht. De ontbijtpakketten die we vanuit het hotel meekregen bewaren we voor na de wandeling, die blijven in de auto.  De tocht is iets meer dan 3 km tot aan de krater, maar het zijn kilometers die kunnen tellen ! Het traject is pittig...  Maar het zicht dat we te zien krijgen naarmate we hoger komen is echt prachtig!   Boven gekomen genieten we van het panorama. In de krater zien we rook omhoog komen en de zwavelontginners die aan het werk zijn.  De vloeibare zwavel wordt met buizen uit de bodem van de grond omhoog geleid. Om die massa te doen stollen gieten de mannen er water over. Na een half uurtje is het goedje gehard en afgekoeld, waarna ze het in stukken kappen om in hun manden te stapelen. Elke drager neemt een gewicht van 70 kg op de schouders en beklimt van binnen in de krater naar boven en volgt dan het pad tot aan de vrachtwagen.  Het is een beetje schokkend om die mensen te zien lijden. Want dat is het toch wel. Bovendien worden ze slechts 1000 rupia per kg zwavel betaald (15000 rupia is 1 euro !). Per dag kunnen ze maar 2 (uitzonderlijk 3 keer) hun mand met zwavel vullen.  Belachelijk weinig geld voor zó'n zwaar werk. Vooral als je dan ook nog weet dat de werkomstandigheden zeer schadelijk zijn voor hun gezondheid en de meeste mannen dan ook vroeg overlijden...

Na het bezoek genieten we van ons ontbijt en rijden dan naar het punt waar we Lowiek en Rudy zullen ontmoeten. Zij zijn al eerder op de plek aanwezig. Rudy ontfermt zich over Lowiek en geeft hem een massage met een bepaalde olie en wrijft met de olie en een munt over zijn rug. Het zou helende krachten hebben! Ik vind het gek, maar in deze landen worden dergelijke alternatieve geneeskundige technieken wel meer gebruikt. Baat het niet, dan schaadt het niet! Maar we merken al vlug dat Lowiek zich héél wat beter voelt!  Schitterend!! 

We maken de oversteek met de boot naar Bali. Rudy weet als geen ander hoe hij het moet regelen om vlot de oversteek te kunnen maken. We komen aan de boot en mogen onmiddellijk het ruim van de boot inrijden. Ruim een uurtje later staan we al in Bali! 

Hij rijdt ons tot aan ons hotel in Pemuteran. Daar nemen we afscheid van elkaar. Het zal ons raar doen, ook al kenden we hem nog maar zo kort. 

Wij verkennen ons nieuwe verblijf, Tirta Sari, vlakbij de kust. We beslissen om eerst eens te genieten van het zwembad en dan een hapje te gaan eten. Tripadvisor loodst ons naar een afgelegen, maar heerlijk restaurantje. Ook Lowiek geniet weer met volle teugen van zijn maaltijd.  Fantastisch toch!

We keren terug via het strand tot aan ons hotel. De regio kennen we nog niet goed, dus we lopen een heel eind verkeerd...  En zo hebben we meteen iets meer van Pemuteran verkend!