Dag 10 - Op weg naar de Himalaya

Om iets na 8 staan we op. Snel een ontbijtje eten. Bart bakte gisteren een brood. Hier in de keuken staat een broodmachientje. ‘t Is eens iets anders dan dat toastbrood hier.  Na het ontbijt pakken we in, nemen afscheid en vertrekken voor een rit van een 5-tal uur naar onze volgende halte: Nainital. Een bergstadje, gelegen aan een kunstmatig gecreëerd meer. Volgens onze reisplanning is het daar even terug naar de rust. 

India is inderdaad een heel druk en hectisch land. Als je de weg op gaat, dan is het in de steden één en al getoeter en een wir war van weggebruikers door elkaar. Je moet echt elke seconde geconcentreerd zijn, want van overal kan iemand komen. En schrik zeker niet dat een auto, brommer, kar met koe of buffel plots aan het spookrijden is. Dat is hier schering en inslag!

Het eerste deel van de rit verloopt traag: het zijn wegen met putten. En er zitten stukken tussen waar nauwelijks verkeer in 2 richtingen mogelijk is. Maar dan komen we op de ‘highway’ en vorderen de kilometers sneller. Pas in het laatste stuk maken we hoogte. Bijnor lag op een hoogte van ongeveer 180 meter. Nainital op zo’n 2000 m. 

De rit ernaartoe is bochtig, maar ook hier druk! Waar is de rust? Ook in Nainital merken we die niet. Of toch nu nog niet…

Het hotel is netjes. De kamers ruim, met zicht op het meer, en daartussen de ijzeren daken van ‘kotje’ of huisjes. Overal zien we apen. Vaak moederapen met hun kleintje aan hun buik.

We droppen de bagage in de kamer en dalen de trappen af tot aan de hoofdweg, die langs het meer gelegen is. Het krioelt er van het volk, dat zich een weg baant van het ene naar het andere winkeltje. Het lijkt wel ‘de dijk’ aan de Belgische kust. We hebben honger.Het is intussen half 4 in de namiddag. We aten nog geen lunch. Dus logisch dat onze maagjes om eten vragen. We opteren voor ‘Domino’s Pizza’. Ja! Ook hier bestaat dit!  Het is alleen belangrijk om een pizza te bestellen die niet te spicy is. Gelukkig weet Michiel al meer van de Domino’s pizza kaart, en slaagt hij er in om ‘eetbare’ pizza’s voor ons te bestellen. Opvallend is dat wij merken dat we de enige blanke en enige Europeanen hier zijn. We hebben het gevoel dat het nieuws hier verspreid geraakt: “er zitten daar blanken!”. Terwijl we niet ver van het raam van de pizza zaak zitten te eten, valt het al te veel op dat mensen passeren en ons al ‘zoeken’, en dan weer terugkeren op hun stappen. En ook in de zaak zelf worden opvallend veel selfie genomen of foto’s, met ons ‘toevallig’ op de achtergrond. 

Na het eten doen we een wandeling langs ‘den dijk’. En waauw!! Dit is nu de eerste plek waar we een winkel kunnen binnen stappen en dat we niet constant aangeklampt worden om iets te kopen. Het voelt een beetje bevrijdend om dit weer eens te kunnen.  Leuk is ook te zien dat de meeste koopwaren ook geprijsd zijn. Dit hebben we de afgelopen week nog niet gezien!

Tegen een uur of 18 gaan we terug naar het hotel. Het wordt stilaan donker. En we hebben genoeg van het rondkuieren. En zeker aan het eind voelen we de nood om gerust gelaten te worden. Want we werden weer aangeklampt om de ene na de andere foto te nemen. En ook straatkinderen bleven ons maar aanklampen om iets te krijgen. Maar dat willen we niet doen, de reden kan je in een post van een paar dagen geleden lezen.

Hier is het echter koud. Wat een contrast met de vorige dagen: toen sliepen we met de airco aan. Hier zitten we met een lange broek en trui aan nog te rillen. Gelukkig is er een klein elektrisch kacheltje in de kamer. 

Een beetje lezen, de mannen volgen nog de slotkilometers van de koers, een gezelschapspelletje en nog wat voetbal op de pc kijken, en de avond zit er op. 

Morgen gaan we wandelen. Zullen we dan de rust vinden waarvan men sprak?