Pura Agung Besakih en de zoektocht naar de dokter gigi …

We kunnen vandaag weer lang slapen. Al is ‘lang’ in de oren van velen misschien niet zo lang: we staan om 7u30 op, om tegen 8 uur aan de ontbijttafel te zitten.  Het ontbijt is idem aan het ontbijt als gisterochtend. Maar aangezien er heel veel verschillende gerechten zijn waar we mogen van eten, vinden we dit zeker niet erg: broodjes (die we al dan niet kunnen roosteren), verschillende soorten fruit, 2 soorten noodles (heerlijk !!), verschillende soorten pannenkoek (met ananas, met banaan, puur), verschillende soortjes typisch Indonesische hapjes,…

Na het ontbijt pakken we onze laatste spullen in en checken vervolgens uit. Onze chauffeur Nyoman (we herkennen hem onmiddellijk aan het Tari Travel-shirt) zit ons al op te wachten.  Opnieuw treffen we een heel sympathieke man, die vrij goed Engels praat. Onderweg beantwoordt hij al onze vragen over het land en vertelt ons meer over de Hindoeïstische cultuur en haar tradities.  Echt tof! Rudy (onze vorige chauffeur) was een Moslim en nu krijgen we de kans om iemand uit de Hindoe-cultuur beter te leren kennen…  Nyoman wijst ons op taferelen waar we onderweg moeten op letten en houdt halt bij mooie uitkijkpunten.  Na een 2-tal uurtjes rijden willen we een korte stop houden en een koffietje of theetje drinken. We zetten de auto aan de kant langs een klein kraampje langs de weg. Een vriendelijke vrouw serveert ons onmiddellijk de koffie en thee. Ze verkoopt ook mango’s, bananen, papaya’s,… allemaal fruit uit haar eigen tuin. Alles ziet er ongelooflijk verzorgd uit. We vragen of we een paar mango’s mogen kopen, die we terplekke willen opeten. Geen probleem:  in een handomdraai schilt en snijdt ze de mango’s in partjes, die ze netjes op een bordje serveert met 6 prikkertjes erbij. Wat een verschil tussen de mango’s die we in de Belgische fruithandel kunnen kopen ! Ze zijn zo lekker, dat we nog een tweede kilootje bestellen, dat weer netjes in stukjes wordt geleverd.

Na nog een uurtje rijden parkeert Nyoman zijn busje op de parking van een restaurant. Het is een door toeristen druk bezochte plek. We gaan naar binnen en worden er onmiddellijk onthaald en naar een tafeltje doorverwezen. Er is een ruim buffet waar we volop mogen van eten. Thee en koffie is ook inbegrepen, andere dranken zijn betalend.  Het buffet is o-ver-wel-di-gend! En stuk voor stuk zijn het heerlijke gerechten. We eten ons buikje rond. Maar helaas… Plots kraakt iets in de mond van Bart: een kies is middendoor gebroken. Gedaan met eten …  Het stuk komt niet los van zijn tand, waardoor dit onvermijdelijk door een tandarts moet behandeld worden. Dit overstemt onze dag toch wel een beetje … Verdorie!

Terug in de auto briefen we Nyoman, die ons onmiddellijk voorstelt om straks op zoek te gaan naar een tandarts (‘dokter gigi’, in het Indonesisch). Maar eerst rijdt hij ons naar de Pura Agung Besakih-tempel, de hoofdtempel van Bali.  Daar moeten we wel een sarok dragen (= een sjaal rond de middel knopen), willen we de site kunnen betreden.  Dythe en ikzelf hadden er vroeger al één aangeschaft, maar Bart en de jongens nog niet (in de vorige tempel konden zij er één gebruiken, wat nu niet kan).  30.000 rupia kost zoiets ongeveer, maar duurder kan ook, afhankelijk van de kwaliteit die je wil hebben.

We zijn nog de auto niet uitgestapt, of ik word al gevraagd of we een sarok willen kopen. Ik heb de mijne aan… zien ze dat dan niet?  We hebben er nog 3 nodig, vertellen we hen en wat het kost voor één stuk. 150.000 rupia, merkelijk veel meer dan onze chauffeur ons verteld had. We dingen af en verlaten het winkeltje met 3 saroeks voor 100.000 rupia. In dit land moet je duidelijk afdingen … We doen dat nog veel te weinig!

We kopen de entreetickets en laten ons voor het bezoek aan de tempel begeleiden door een gids. Noodzakelijk, want anders blijf je toch wel in het gewisse over het hoe en waarom van deze mooie site!   We offeren ook 2 schaaltjes met bloemblaadjes en drinken zoals het ritueel voorschrijft 3 teugjes heilig water. Daarna krijgen we een duimpje rijst aan ons voorhoofd gewreven. 

In de hoofdtempel mogen wij niet binnen: die is enkel toegankelijk voor Hindoes en voor mensen die er echt willen bidden. Maar onze gids neemt op eigen verzoek het fototoestel van ons over en neemt voor ons enkele foto’s.

Na ons bezoek rijdt onze chauffeur Nyoman ons verder naar Padanbay. We houden geen haltes meer, want willen kost wat kost vandaag nog een dokter gigi (tandarts) strikken.  Onderweg zien we plots een uithangbordje waarop vermeld staat ‘dokter gigi’. Het pand ziet er verzorgd uit. Onze chauffeur maakt rechtsomkeer en wij stappen de praktijk binnen(waarvan zowel de buitendeur als de deur van de praktijk zelf open staat).  Geen tandarts te bespeuren … We beslissen wat meer lawaai te maken, waarop iemand een trap afkomt. Of de tandarts er is? Neen, die begint pas om 18 uur te werken. Het is iets voor 17 uur… We noteren de gegevens van deze tandarts en rijden verder naar het hotel, dat nog zo’n klein half uurtje rijden is. Waarschijnlijk is er in Padanbay ook een tandarts?

Als we inchecken in het hotel is het bijna half zes. We informeren meteen naar een tandarts. Die hebben ze niet in Padanbay… De mensen van de receptie adviseren ons om naar de kliniek te gaan. Ze zoeken het nummer op en zullen de tandarts bellen, want die werkt maar tot 18 uur…  Na enkele ogenblikken krijgen we het nieuws dat de tandarts er niet meer zal zijn. Hij stopt binnen enkele ogenblikken met werken. Dan toch terugrijden naar de dokter gigi-praktijk die we op een klein half uurtje van hier gezien hadden?  Onze fantastische chauffeur Nyoman wilde ons duidelijk niet in de steek laten: geduldig had hij al die tijd al zitten wachten of hij ons nog van dienst kon zijn. En dat ondanks dat het al een heel lange dag voor hem geweest is: hij stond om half 5 op, om vervolgens bijna 4 uur te rijden tot aan ons hotel waar hij ons vanmorgen oppikte. Het is intussen bijna 18 uur…  Nyoman vertrekt met Bart naar de tandarts en wacht samen met Bart geduldig tot de behandeling gebeurd is, waarna hij Bart ook nog eens terug in het hotel terugbrengt.  Fantastisch… ! We zijn die man ongelooflijk dankbaar!  We geven hem nog een mooie fooi…Dat heeft hij echt wel verdiend!

Het is ondertussen al half 8. Onze maagjes beginnen te grommen. We checken nog eens Tripadvisor en beslissen naar een eethuisje te gaan op een paar honderd meter van het hotel. Ze serveren er pasta’s, maar ook gegrild vlees en dagverse vis.  De kinderen verkiezen een pasta. Bart en ik gaan voor de dagverse vis.  Tripadvisor heeft het weer eens bij het rechte eind: de zaak is vanaf de straat gezien niet de aantrekkelijkste, maar het eten is héél lekker en met liefde klaargemaakt. En met een pijnstiller achter de kiezen lukt het ook voor Bart om er volop van te genieten…