Overtocht naar Lombok en voorbereiding 3-daagse op de Rinjani

We zetten onze wekker om half zeven. Dat zou net vroeg genoeg moeten zijn om tegen 7 uur aan de ontbijttafel te zitten en om 7u45 aan het strand te staan om de overtocht naar Lombok te maken. Het is echter al druk aan de ontbijttafel. Er kwamen gisteren veel gezinnen met kleine kinderen toe. Die ontbijten vroeg !

Maar het lukt bijna helemaal om ons ontbijt te verorberen. We haasten ons naar het strand. Een personeelslid van het hotel ziet ons vertrekken en haast zich mee met ons op zijn fiets. We wisten niet dat hij ons zou vergezellen tot aan het strand… ! Dat blijkt handig, want hij spreekt onmiddellijk de persoon aan die de boottocht geregeld heeft. Die staat ervan versteld dat zijn ‘mannen’ er nog niet zijn met de boot… Hij belt hen op: ze liggen in de haven van onze eindbestemming op ons te wachten ! Een misverstandje … De man aan het strand vloekt binnensmonds … Hij zit er mee verveeld dat onze chauffeur op ons zal moeten zitten wachten aan de overkant, maar ook dat hij de kostprijs van een extra vaarrit zelf zal mogen ophoesten … Maar hij blijft vriendelijk en bezorgd …

Met een kwartiertje vertraging meert de boot aan op het strand. Twee jonge mannen laden gezwind onze bagage in de boot en zorgen dat we snel kunnen vertrekken. Maken zich bij deze ook snel uit de voeten van hun baas? Ik denk dat het meespeelt …

De overtocht is zalig, de zee is rustig. In een kwartiertje bereiken we de overkant. Op het strand staat onze chauffeur ons al op te wachten. Met een busje dat nóg groter is dan de vorige! Er is plaats voor 15 passagiers en 1 chauffeur. Nog meer plaats over dus! Onze kinderen genieten er van en nemen elk een eigen zetelrij.   De chauffeur rijdt ons in een kleine 2 uur naar ons hotel, maar neemt ook nog de tijd om veel te vertellen over wat we allemaal zien in Lombok. Hij stopt ook langs de weg bij een pinda-plantage. En wij die dachten dat pinda’s aan de bomen groeiden! Niets is minder waar: pinda’s groeien ondergronds, aan de wortels!  We mogen ook even proeven.

Na het inchecken in het hotel (opnieuw met een welkomstdrankje) installeren we ons in onze kamers. Die zijn heel ruim en basic qua voorzieningen. Maar meer dan oké: we hebben alles wat we nodig hebben!

Korte tijd erna komen 2 jonge vrouwelijke gidsen ons oppikken in het hotel voor een wandeling in de omgeving.  Het zijn echt sympathieke meisjes. Ze doen heel hard hun best om ons zoveel mogelijk te tonen wat hier groeit: we zien cashewbomen, 3 soorten cacaoplanten, katoenplanten, ananasplant, pompoenen, koffie, tabak, chili’s , rijst, avocado, palmnoten, jackfruit, papaya, durian, soyabonen, granaatappel, vanilleplant …

We mogen ook een bezoek brengen aan een oud dorpje. Het telt 24 huisjes, maar er leven zo’n 100 gezinnen! Het dorpje is duizend jaar oud. We mogen er ook een huisje bezoeken. Die zien er van binnen allemaal dezelfde uit: een ingang, met aan de rechterkant het ouderlijk bed, in de verste hoek rechts het bed voor de dochter(s), in de linker verste hoek de ‘keuken’ – een 8-tal kleinere lavastenen bij elkaar – en in de andere hoek een stapelruimte voor materiaal. In het midden, op ongeveer een kleine 2 meter boven de grond, bevindt zicht de gebedsruimte. Voor de jongens is geen bed voorzien: zij slapen op een matje op de aarden vloer, of buiten. Meisjes moeten binnen slapen. Zo kunnen de ouders bewaken dat ze niet ontsnappen om naar de jongens te gaan… ! Om die reden telt het huis ook geen ramen !

Buiten staat een zit-, slaap- en ritueelruimte.  Bij een huwelijk zit de man daar op. De vrouw knielt op de grond voor de man en wast eerst heel zorgvuldig de voeten, waarna ze haar gezicht met hetzelfde water 3 keer wast. Tot slot moet de vrouw, als teken van toewijding, het sopje opdrinken. 

Op deze plaats worden jongens (tussen 1 en 5 jaar) ook besneden. Een heel pijnlijke gebeurtenis, waarbij gebruik wordt gemaakt van een doorgesneden bamboestok.  Blij dat we hier niet moeten opgroeien, als we eerlijk mogen zijn!

De wandeling leidt ons verder naar 2 watervallen. Aan de eerste waterval is minder volk. Je kan er ook niet echt in het water. Enkel even met je voeten in het water staan. We kopen bij een kraampje nog wat bananensnacks: heerlijk gefrituurde bananenschijfjes met een koekje er rond.  We nemen er elk eentje en ik stop de rest voorlopig in mijn rugzak. En wat een geluk ! Eén meter verder verschijnt daar plots een hongerige aap! Onze gids heeft het vroeger gezien dan ikzelf. Ik zie haar schrikken en ze maant ons aan om zo snel mogelijk de bananenkoek in ons mond te steken of het weg te gooien. Anders zou de aap die kunnen afpakken. Ik heb nog een veel te groot stuk, maar prop het in één keer in mijn mond. Ik krijg die amper dicht! De andere gids staat het tafereel iets verder te bekijken en giert het uit! Het moet inderdaad een hilarisch zicht geweest zijn !

We wandelen verder naar de tweede waterval. Daarvoor moeten we een drietal keer een ondiep riviertje over. Op de eerste plaats staan over de hele afstand van de oversteek  jongetjes tussen 7 en 11 jaar, schat ik. Die begeleiden ons met heel veel enthousiasme veilig naar de overkant. Bij de tweede oversteek staan er geen lieve jongens meer. Met alle gevolgen van dien: ik glijd op mijn blote voeten in het water uit en beland met mijn poep in het water. Waren er daar ook maar lieve helpers …

De tweede waterval is heel mooi ! De meeste bezoekers gaan daar het water in.  Bart, Dythe, Michiel en Lowiek doen dat ook. Ik blijf liever langs de waterkant. Al blijf ik ook niet droog: door het grote debiet en de kracht van het neerstortende water, verspreidt zich een grote nevelwolk. Het lijkt alsof ik ook gezwommen heb….

Op de terugweg nemen we een stukje ‘alternatieve route’ door een gegraven kanaaltje door een rots. Water van de tweede waterval wordt op die manier naar de rijstvelden en akkers geleid. Het is er donker, wat het extra spannend maakt !

Onze tocht eindigt in ons hotel, waar we afscheid nemen van onze 2 sympathieke gidsen.

Voor het avondeten ontmoeten we onze gids voor morgen. Want morgen start onze 3-daagse trekking op de Rinjani.  Na een kleine, maar vruchteloze zoektocht naar het juiste trekkingcenter, komen we uiteindelijk, dankzij tussenkomst van Jenny (Tari Travel) in contact met de juiste mensen.

De route wordt in overleg nog wat gewijzigd, om het voor ons allemaal haalbaar te maken. Want het wordt sowieso een zware tocht naar de 3761 meter hoge top. (3de hoogste berg van Indonesië).

De komende 2 nachten zullen we doorbrengen op de kraterrand.  Aangezien we daar in tenten overnachten, zullen we geen mogelijkheid hebben om jullie van onze ervaringen te briefen. Maar van zodra we terug in de ‘bewoonde’ wereld zijn, zullen we verslag uitbrengen.

Slaapwel! Tot de 31ste !