Himba's en Cheeta's

Vanmorgen om 7u15 uit ons bed. We  zijn duidelijk niet van de eersten.  We hoorden vanaf een uur of half zeven al verschillende auto's vertrekken. Maar wij hebben geen haast. Vanmorgen gaan we een Himba-stam bezoeken. Himba's zijn volkerengroepen die nog op een eeuwenoude manier leven. kelijke stam. Enkele eeuwen geleden zijn ze vanuit Angola naar Namibië afgereisd. Het is een nomadenvolk. Maar ze kunnen en mogen hier niet zomaar meer rondtrekken. Ze moeten plekken vinden waar ze zich tijdelijk mogen huisvesten. De eigenaars van die gronden vragen daarvoor meestal een huur. Dat bemoeilijkt hun leefomstandigheden.  Ze leven heel primitief en zelfs zonder stromend water. Zo wassen ze zich bv nooit. Ze houden zich netjes door zich te wassen met assen van hun vuurtjes.  Zelfs hun haar houden ze zo proper. Voor vrouwen is hun kapsel een belangrijk uiterlijk aspect. Als ze veranderen van kapsel, dan zijn ze daar soms tot 4 dagen aan bezig.  Hun huid smeren vrouwen in met een soort ijzeroxide, dat ontgonnen wordt in een gebergte in het noorden van Namibië of het zuiden van Angola.  Door hun huid daarmee in te smeren voorkomen ze ook haargroei en blijven ze netter. Enkel vrouwen mogen dit product gebruiken. 

De stam die wij bezochten bestond uit 4 mannen en 12 vrouwen. 2 van hen zijn nog niet getrouwd (een jong meisje van een jaar of 13 en een jonge vrouw van ongeveer 17 jaar). Dat ze niet gehuwd zijn kan je zien aan de dikke halsband die ze rond hun nek dragen. 

Aan hun enkels dragen de vrouwen allerlei sierraden met parels. Het aantal verticale bruine strepen daarin vertelt of ze 1 of meer kinderen gebaard hebben. 

Het is een polygame cultuur, met 1 leider, die door de stam wordt gekozen. Sommige kinderen uit de stam mogen naar school gaan. Het is de leider die bepaalt wie wel en wie niet.  zeker bij de kinderen die niet naar school gaan, wordt rond de leeftijd van 13 à 14 jaar de middelste 4 tanden van de onderkaak verwijderd. Daardoor kunnen ze bepaalde klanken van hun eigen stamtaal beter  uitspreken. De kinderen die naar school mogen gaan, mogen zelf kiezen of ze die tanden willen behouden of niet. Onze gids (ook een stamlid), heeft zo bijvoorbeeld nog zijn onderste tanden). 

We zijn uitgenodigd door het stamhoofd (lees: we betalen om op bezoek te gaan) en dus mogen we ook eens binnen kijken in de woning van het stamhoofd. Het is een hut, gemaakt uit dikke stokken. Daarin hangen een aantal benodigheden: een waterkruik, een kruik om geitenmelk te verzamelen, een steuntje om te slapen (enkel de mannen krijgen dat, vrouwen moeten maar op hun elleboog slapen). En hun 'matras' of bed is een gedroogde dierenhuid. De kledij van de bevolking wordt voornamelijk uit dierenhuid gemaakt. Niets van een dier gaat verloren. Al zien we ook Himba's met een gekocht of gekregen trui (vooral opschriften van 'New York' blijken aantrekkelijk, valt me op). Schoenen dragen ze niet. Iedereen loopt op de blote voeten. 

Qua voeding overleven ze bijna uitsluitend op mealiemeal (maïsmeel). Vlees (vooral geitenvlees) eten ze sporadisch, en vooral dan bij feesten (een huwelijk, een meisje dat 'vrouw' wordt,...). 

In het midden worden alle geiten samen gehouden. De kinderen hebben de taak om die elke dag te melken.  De geiten worden samengehouden via takken die opeen gehoopt worden tot ze een soort van omheining vormen. 

aan het einde van ons bezoek zitten alle volwassen bewoners in een cirkel, met voor  hen elk hun eigen creaties: armbandjes, kettingen, potjes, uit hout of steen gesneden diertjes... Wij als toerist mogen komen wat en bij wie we willen. De opbrengst gaat naar de persoon die het verkocht. Dat op zich maakt het moeilijk. Want alle ogen smeken om iets bij hen te kopen. Zelfs de stamleider heeft zijn verkoopstandje. We spreken af om zoveel mogelijk bij verschillende mensen te kopen. Maar bij iedereen iets kopen is absoluut onhaalbaar.  

Terwijl de vrouwen en de stamleider ons vanalles proberen aan te smeren, zitten de kleine kinderen in een cirkel rond een grote blikken pot met warm maïsmeel. Met een stokken drinken ze zo druppel voor druppel maismelk. 

De stamleider vraagt nog of onze jongens geen zin hebben om met één van hun meisjes te trouwen... Een voorstel dat ze beleefd afwimpelen... Want wat zouden ze daar doen? Hele dagen zonder GSM? 🙃😜

's Namiddags gaan we langs bij een Cheeta-wildraVia andere Belgen die we enkele dagen geleden hadden ontmoet hadden we gehoord dat dat zeker de moeite is. Chetaa's leven hier in het wild, maar kan je maar zelden spotten.  Een vroegere cheeta-jager heeft een 25-tal jaar geleden zijn leven een nieuwe wending gegeven, en zorgt nu dat deze dieren een veilig bestaan kunnen leiden binnen zijn domein (Zo'n 400 hectaren groot). 

We mogen om 15u30 de poort van het domein opendoen en binnen rijden. Dan moeten we nog een paar poorten passeren. De 'angst' voor een cheetah die komt afgestormd komt telkens groter... De jongens blijven schoon in de auto zitten en houden zich stil. 't Is de mama die deze leuke opdracht mag uitvoeren.  

Na een paar kilometer komen we tot bij een farm,  die nog eens omheind is. De eigenaar komt af en verwelkomt ons. Hij neemt ons mee op zijn domein, waar terstond 3 Cheeta's op  ons af komen gewandeld. Dat zijn 3 tamme beesten:  1 ervan heeft hij uit het wild geplukt toen het beestje 2 weken oud was, de andere heeft hij met de fles opgekweekt. De beestjes zijn dus echt tam en gewend aan mensen.  Dat voelt toch wel raar hoor. We mogen ze aaien als een kat, ze grommen van tevredenheid en ze likken zelfs aan onze benen. 

Ondertussen komen nog een 25-tal andere toeristen toe, onder andere ook mensen die op de campsite hier verblijven.  Samen wandelen we met de Cheeta's naar de tuin van het huis. Er is tijd om de dieren nog wat te bekijken en foto's te nemen. Even later moeten we allemaal een stap achteruit doen, zodat er een halve ronde ontstaat. De dieren krijgen hun maal toegediend: elk zo'n 2 kg rauw vlees. Ze  vliegen erop af en genieten er duidelijk van.  De hond des huizes kent duidelijk zijn plek. Hij legt zich onbeweeglijk stil in de nabijheid van het oudste dier. Plots staat het beest op: het is voldaan. De hond veert recht en eet de rest van het potje uit.  Want het oudste dier krijgt enkel vlees zonder been: het kauwen gaat al moeizamer....

Daarna mogen we in de laadbak van een jeep. Daarmee rijden we naar een ander gebied op hun landgoed, dat goed omheind is en zelfs voorzien is van prikkeldraad.  Daar verblijven een 9-tal wilde Cheeta's. Maar omdat er daar weinig ander vee zit waarop ze kunnen jagen, moeten die dieren ook gevoederd worden. Dat weten die dieren heel goed. Als we het domein binnen rijden, zien we in de verte al een Cheeta afkomen. En aan de andere kant komen er nog eens 5 op ons af. 

De dieren komen tot dicht bij de auto. De chauffeurs stappen zelfs uit, enkel gewapend met een stok.  Ze zijn het duidelijk gewoon... 

De dieren krijgen elk een stuk vlees toegeworpen.  Maar omdat het pas één voor één wordt uitgegooid, ontstaat er tumult onder de beesten.  Spannend... We zijn blij dat we in de laadbak zitten. 

Als we even later verder door het domein rijden, zien we nog 2 andere Cheeta's. Die komen op ons afgerend. Maar zij krijgen geen vers vlees meer: onder een struik ligt het verscheurde kadaver van een everzwijn. Af en toe graaft een everzwijn een gat onder de omheining, en komt het bij de Cheeta's terecht. Het beestje is dan geen lang leven meer gegund. In 't beste geval nog een paar uurtjes....  

We zijn blij als we ons weer 'veilig' buiten het domein bevinden. Ook al lopen er Cheeta's in het wild rond...  Op de terugweg zien we nog bavianen, een Himba-vrouw met haar os,... 

Weer veel gezien om van na te genieten!