Weg uit Etosha, op naar Waterberg!

15 juli 2019 - Waterberg Plateau National Park, Namibië

Vandaag nog een laatste rit door het park van Etosha. 
Als we opstaan, hebben we nog altijd geen bericht van de inzittenden van het busje. We nemen onze tijd om te ontbijten. Maar de maaltijden worden hier toch wel eentonig: het brood is altijd 't zelfde: van dat voorverpakt wit of bruin brood. Zelf krijg ik dat niet binnen. Het smaakt me totaal niet.  Dythe wel, zij eet bijna elke ochtend brood. Michiel, Lowiek, Bart en ik eten al elke morgen 'dikmelk'  (een soort witte yoghurt) met muesli en wat fruit.   De Namibische keuken is over het algemeen niet zo ons ding. Wij eten graag veel groenten en fruit. Maar dat zijn dingen die hier schaars zijn. Er is daarentegen veel vlees.
Geen idee of het ook aan de Namibische ingrediënten ligt of aan het water of nog iets anders, maar mijn maag en darmen liggen al voor de tweede dag op rij overhoop. Ik wapen me met een flesje cola (dat mijn voedselvoorraad zal zijn voor de rest van de dag).
Tegen een uur of 9 rijden we de camping van Halali af. We besluiten om nog een ommetje te maken, om te zien of het busje dat gisteren met pech te kampen had er nog staat.  Terwijl we er naar toe rijden spoken allerlei doemscenario's in ons op: de mensen zitten nog in het busje, het busje werd vertrappeld door een olifant,....
Na een 40-tal km rijden doemt in de verte een stilstaande wagen op... het is het busje! En het is.... leeg! En 't busje is niet vertrappeld 😁😊
Blijkbaar hebben onze pogingen van gisterenavond dus toch iets opgeleverd...
Michiel vult zijn lijstje met gespotte dieren nog verder aan. Enkel één dier van de big five hebben we nog niet gezien: het luipaard. 
We mogen niet te lang talmen,  want vandaag hebben we een lange rit op 't programma staan: zo'n 370 km. Reken dat we daar zo'n 6 uur over rijden.  Maar  alles  gaat vlot.  's Middags komen we voorbij Tsumeb. Dat is een vrij 'groot' stadje (in Namibische termen dan toch). We doen er in een lokale supermarkt nog wat inkopen. 't Is duidelijk dat er daar niet vaak toeristen komen: we hebben toch wel wat bekijks... Dythe wordt prompt aangesproken en verteld dat ze een mooi meisje is. Gevolgd door de zin: en ze is een spiegelbeeld van haar mama... !  check 😜😂
Als we terug aan de auto komen blijft een iets oudere vrouw rond de wagen hangen... "Hungry'. We geven haar een paar stukken fruit en een grote doos muesli. Ze is enorm dankbaar en deelt de buit met een man die iets verder op zit. Ze eten het fruit meteen op en doen een gebaar van dankbaarheid naar ons.
Tegen 17u20 komen we toe op de camping in Waterberg. We zijn al vrij laat, want blijkbaar sluit de receptie om 17u. Maar ze wisten dat we zoude komen...  Het is een kleine camping: met 8 plekjes  maar.  Per 4 kampeerplekjes is er & sanitair gebouwtje, waar 4 badkamertjes zijn,   voor elke kampeerplek 1. Het is allemaal heel basic maar heel netjes!
We  wandelen nog eens tot aan het restaurant. Dat is prachtig gelegen, met een een ongelooflijk uitzicht op de vallei!
Jammer dat we nog eten hebben om zelf 't 'braaien', anders hadden we hier zeker gegeten!
Het begint donker te worden. Tijd om ons potje te gaan koken. We houden het simpel (ook omdat het niet anders kan, omwille van de beperkte soorten verse producten die hier ter beschikking zijn).   't wordt een biefstukje, een worst (niet echt lekker), met gekookte aardappelen, gestoofde worteltjes met lekkere kruiden en tomaatjes met fetta en een dressing.
Gewoon, maar lekker...
Na de afwas blijven we nog rond het kampvuur zitten.  In de struiken horen we geritsel: het is een stekelvarken dat afkomt op de restjes die tussen het afwaswater zaten. Ik goot dat water uit in de struiken vlakbij het vuur...  Griezelig toch wel, vooral omdat  de camping uitbater in Kamanjab ons toch wijs gemaakt had dat het een gevaarlijk dier is. Maar 't beestje blijft gemanierd... en blijft op een kleine afstand.
21 uur... Echt al lààt voor hier! Tijd om te gaan slapen. Al zien Bart en ik er wat tegenop: onze rug heeft het intussen wat gehad met die dunne matras  in het tentdak....