Nog een dagje dieren spotten in Etosha

Rond een uur of 6 horen we heel wat kabaal op de camping. Blijkbaar vertrekken al heel wat mensen vroeg om de dieren bij zonsopgang al te kunnen spotten. Wij doen dat niet... 😜.   We nemen rustig onze tijd om te ontbijten en alles op te ruimen. Met die daktenten heb je wel als nadeel dat je alles telkens compleet moet opbergen als je met de auto wil op pad gaan.  Dythe maakt 's morgens boterhammen klaar voor 's middags. Want je mag nergens in het park uitstappen.  Er zijn een paar picknickplekjes in het park, en ook een paar toiletten, die meestal op een terrein gelegen zijn die omgeven zijn van draad en een grote poort waar je met de wagen kan binnen rijden.  Net voor wij 's middags willen gaan eten, komen we aan een uitkijkpunt waar een 6tal wagens staan. Iedereen kijkt in dezelfde richting. Van een andere toerist horen we dat er leeuwen zitten. En ja! Onder een boom, zo'n 200 meter verder. Er zitten daar 2 leeuwinnen. Op  een tiental meter daarvan zit er een nog een leeuw en een leeuwin. We zien de leeuw een kadaver in de muil nemen en ermee tot aan een ander boom stappen.  Eén van de leeuwinnen kijkt onze kant uit.  Heel traag wandelt ze naar ons toe. Er is niet ver van de wagens een poel, waar de leeuwin uit komt drinken. Ook een tweede leeuwin komt af. Als ze voldaan zijn, verdwijnen ze. Toch wel spannend om die dieren in het wild te zien! Het gevoel van een stevige veilige wagen is toch goud waard...!

De aantallen van andere dieren die we spotten lopen sterk op!  We zien heel wat olifanten, verschillende neushoorns tussen de struiken, tientallen giraffen, honderden buffels en zebra's,... 
We beslissen nog een ommetje te maken om nog een paar meer afgelegen plekken te kunnen aandoen.   Plots naderen we een auto die met de lichten knippert. We denken aanvankelijk dat de inzittenden ons willen wijzen op een giraf die daar vlakbij staat. Als we nog dichter rijden, maant de chauffeur ons aan om naast hem te stoppen. Die mensen hebben te kampen met een kapotte auto, die niet meer wil starten. Het is een volkswagen transporter met daarin 7 of 8 mensen. De  vrouw die naast de chauffeur zit kan duidelijk niet meer lachen met hun penibele situatie. Het is intussen 15u30 gepasseerd. Ze moeten nog zo'n 50 km rijden tot aan hun logeerplek. We vragen hoe we kunnen helpen.  Ze met een touw trekken is wat ver. Onze camping is 'maar' op 40 km... maar de wegen laten het niet echt toe om hen vooruit te trekken.  En ze willen naar de andere plek. Ze hebben op die plek ook geen bereik met de telefoons, waardoor ze geen hulpdiensten kunnen verwittigen. Ze vragen ons om hulp te sturen. We geven ons gsm nummer en vragen of ze ons een berichtje willen sturen als ze veilig en wel zijn. Voor we verder rijde vragen we nog of we hen wat eten of drinken kunnen geven. Niet nodig. Ze hebben nog wat water en 3 stukken fruit. We rijden (iets sneller dan we normaal zouden doen) richting de camping. Van zodra we een klein beetje bereik hebben bellen we de 112. Eerst krijgen we geen verbinding, maar als we nog wat verder rijden krijgen we wel iemand aan de lijn. Maar we hebben de indruk dat die liever niet echt veel werk voorgeschoteld krijgt. Hij antwoordt dat hij ons niet goed kan horen, dat de lijn heel slecht is. Wij horen hem nochtans heel goed. Maar soit. Na een eindje rijden proberen we nog eens. Zelfde scénario. Nog een paar kilometer verder proberen we nog eens.... De heer neemt op, luistert even en legt dan de telefoon neer met 'goodbye'. We proberen eens met mijn gsm. Zelfde liedje...   Als we nog een goeie tien kilometer van de camping zijn proberen we nog eens. De lijn is merkelijk beter. Meneer doet iets meer moeite om te luisteren. Dachten we... Als we uitleggen waar de defecte wagen zich bevindt, verdwijnt de man van bij zijn telefoon. Op de achtergrond horen we nochtans heel goed zijn collega's babbelen... Na een drietal minuten wachten geven we de hoop op. We rijden door naar de camping en gaan daar het nodige doen. 
Aan de receptie van de camping zijn 2 baliemedewerksters. De ene is een stagiaire (staat op haar badge), dan andere is bezig met andere klanten in te schrijven op de camping.  We leggen de situatie uit aan de stagiaire. Die zit de ernst van de situatie in. Want binnen een goede 2 uur wordt het donker. Er mag in Namibië niet in het donker gereden worden (of enkel als het niet anders kan), omdat het zo gevaarlijk is met al die dieren die op de weg kunnen lopen.  De toegangspoorten van de campings sluiten om 18u30.  En uitstappen is sowieso geen optie: dat is te gevaarlijk. Dus te voet af komen is absoluut geen optie.  De stagiaire dringt aan bij de andere baliemedewerkster, die haar vraag halsstarg negeert.   Ze rondt eerst de papieren af met die andere mensen. Daarna neemt ze de telefoon en belt ze iemand op. Bart mag aan de telefoon komen om gedetailleerde info te geven over de exacte locatie van die mensen. Het is moeilijk uitleggen, want die weg heeft geen benaming. Hij probeert het uit te leggen met de kaart van Namibië voor zich. Maar plots zegt die persoon dat ze zal afkomen.  Een paar minuten later stapt een vrouw de receptie binnen. Haar haar staat alle kanten op. Ze vertelt lachend dat ze net bij de kapper zat. Maar ze is vriendelijk en luistert goed naar de omschrijving. Ze belooft om er een wagen naar toe te sturen. 
We koken snel een potje eten en gaan dan nog naar het uitkijkpunt dieren spotten. Als we gaan slapen hebben we nog steeds geen nieuws van de mensen uit het busje. Laat ons hopen dat ze gered werden en dat hun bericht niet toegekomen  is of dat ze ons vergaten te laten weten dat ze veilig zijn...