Dag 13 - Into the wild

Afgrijselijk vroeg gaat vanmorgen weer de wekker: 4u15…. Want om 5 uur vertrekken we voor een rit van een uur toe aan het startpunt van onze jeepsafari door de Indische Jungle. De rit is hobbelig, de auto baant zich een weg door de bergen. In de tegenovergestelde richting heel wat vrachtwagens met kleurrijke verlichting:. Volgens Delevant zijn het arbeiders die een heel eind van hier aan de slag moeten, n daarom zo vroeg al op de baan zijn. 5 voor 6 staan we aan een poort te wachten op onze gids en chauffeur door de jungle. We blijken aan de verkeerde plek te staan. We moeten nog iets verder zijn. 

Intussen is de zon al goed aan het opkomen. Het is nog koud buiten, ik gok een graad of 13. Maar wij zijn goed gekleed. In een andere jeep zitten 3 dames. Twee van hen hebben enkel een t-shirtje aan. Jaloers zijn we alleszins niet!

We vertrekken met de jeep de jungle in, nadat ze eerst onze passen gecontroleerd hebben en onze namen opgeschreven hebben. ‘Waarom doen ze dat eigenlijk’ vraagt Michiel. ‘Omdat ze dan vanavond weten wie ze uit het bevolkingsregister moeten schrappen’ zegt Bart…. Slik…. ‘T is toch wel wat spannend. Zeker als we na een paar honderd meter rijden al halt houten: de gids wijst ons op de pootafdrukken van een tijger op het pad.  Ik vind het toch wel een beetje creepy…. In een open jeep. Stel dat zo’n beest ons aanvalt, hij sleurt ons met de minste moeite gewoon uit de auto.

De eerste dieren die we zien zijn vogels, dan herten en everzwijnen, pauwen, …

De route wordt avontuurlijker:we rijden door plassen water, riviertje die de paden doorkruisen, en het parcours wordt hellender. 

Plots houdt de chauffeur halt. Apen beginnen te krijsen en vluchten de bomen in: een teken dat er een tijger in de buurt is! De spanning bij onze gids en chauffeur is voelbaar. Ze staan recht in de wagen, nemen plaats bovenop de ijzeren steunen. Verrekijker in de aanslag. iets verder houdt een andere auto ook halt. We turen naar links, in de richting van de apen. Uit de struiken komt een groep herten, ze haasten zich weg. We kijken gespannen rond, maar zien niets. Even later weer opschudding in het dierenrijk. De blikken van de gidsen en chauffeur gaan de andere kant op. Er stopt nog een wagen. Stilte iedereen!  Plots zien we de tijger: ligt op een heuvel, wat verscholen tussen het groen. Hij ligt daar heel erg op zijn gemak. Na een paar minuten staat hij langzaam op en verplaats hij zich. We zien niet naar waar precies. De aanwezige jeeps verplaatsen zich. Naar links, andere naar rechts. En ja hoor! Even later zien we de tijger op het gemak wandelen, weg van ons.  

Olifanten hebben we op onze rit helaas niet gezien. Maar dat vonden we minder erg. Een tijger, de kans dat je dit ziet is minder groot! Ook al zitten er hier meer dan 250 in dit natuurgebied. 

Iets voor 10 zijn we terug aan de gate. De rit zit er op. Delevant rijdt ons terug naar het hotel. 

Daar eten we ons ontbijt op, dat we ‘s morgens hadden meegekregen. Maar we hadden er nog niet durven van eten. Het is allemaal een beetje dubbel: we weten dat Delevant op de parking in zijn auto slaapt. Geen flauw idee of hij al gegeten had. Om dan een ontbijt te zitten nemen onder zijn neus,… dat leek ons niet zo sympathiek…

Het wordt een namiddagje genieten: van het zwembad, van de zon, van een gezelschapsspelletje,… En natuurlijk:om 16u30 is er nog de volleybalmatch. Allée…. Match is veel gezegd. Een delegatie van een 12-tal medewerkers (en de general manager van het hotel) staat klaar om te volleyballen. Ik vermoed nu niet dat ze dat vaak doen.Want het spelniveau is nu ook weer niet om naar huis te schrijven.  Maar er is een gezelllige sfeer. En voor ‘mevrouw’ is er een stoel, en thee met koekjes :-) . Want vrouwen, dat is hier toch nog iets meer een ‘andere soort’ dan mannen….

Het avondeten is ook weer dik in orde. We worden met veel aandacht verwend. Spijtig voor de eigenaar dat er hier niet meer bezoekers zijn! Hij en zijn personeel verdienen dat echt!