Een Bromo zonder sunrise… en schitterende plantages in Kaliklatak !

Het plan was om vanochtend naar de zonsopgang te gaan kijken vanop de Bromovulkaan. Het schijnt heel indrukwekkend te zijn. Normaal gezien dachten we om rond 3 uur te vertrekken te voet te vertrekken om de zonsopgang vanop de Bromovulkaan te bewonderen. We kunnen ook een jeep huren, maar wij verkiezen een tocht te voet.

Onze chauffeur Rudy informeerde ons gisterenavond echter dat we dit qua timing beter niet doen, willen we op tijd in onze volgende bestemming (Kaliklatak, vlakbij de kust om dan de oversteek naar Bali te maken) geraken.

We beslissen om rond 4u45 op te staan en te voet naar een uitkijkpunt op een kilometer van ons hotel. Het zicht zal iets minder imposant zijn, maar daar stellen we ons tevreden mee. De nacht in Cemoro Lawang (zo heet het vulkaandorpje waar ons hotel gelegen is) is heel koud. Dythe had het de hele nacht koud, waardoor ze niet zo goed geslapen heeft. Ze besluit daarom om niet mee te stappen. Lowiek sluit zich aan bij dit voorstel, hij voelt zich wat ziekjes. Zij doen samen nog een tukje.

Wij gaan op stap op zoek naar een mooi plekje. Rond 5u30 settelen we ons op de bergflank. We zien in de verte de Bromovulkaan waterdamp spuwen.  Laag tegen de grond hangen wolken. Plots komt een enorm wolkendek opduiken en is er niets meer te zien.  Helaas … Van een opgaande zon komt niets meer in huis. We zijn blij dat we niet om 3 uur vertrokken zijn om de zonsopkomst te zien!

Om 6u30 nemen we een onbijt in het restaurant van het hotel. Normaal gezien kan dit maar vanaf 7 uur. Maar onze chauffeur Rudy heeft geregeld dat wij dit vroeger kunnen doen. Na een tijdje komen  andere toeristen ook onbijten. We horen van een familie die wél vroeg uit de veren was om naar de Bromovulkaan te rijden, dat zij ook niets van de zonsopgang hebben kunnen zien…

Tegen 7u30 staan we gepakt en gezakt klaar bij ons busje.  We worden aangesproken door toeristen, die hopeloos op zoek zijn naar vervoer om tot aan de bushalte en het station te geraken. Rudy heeft er geen bezwaar tegen dat we hen uitnodigen om mee te rijden. Het is altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten! Wij hebben plaats genoeg! 5 mensen (3 Franse meisjes) en een Spaans koppel zijn dolblij dat ze met ons mee kunnen.  Tijdens de rit hebben we boeiende gesprekken met het Spaanse koppel. Zij trekken als rugzaktoeristen rond door Java, Bali en Lombok. Ze overnachten waar ze iets betaalbaar vinden en proberen zo goedkoop mogelijk rond te trekken.  De gesprekken gaan over allerlei thema’s, waar we de vergelijking maken tussen Spanje en België. Interessant!  Elena (een social educator) en Iñigo (een duikinstructeur) nodigen ons uit om naar Barcelona te komen en ons doorheen de stad te gidsen.  Dat zien we wel zitten! We wisselen contactgegevens uit. Uiteraard zijn ze ook bij ons heel welkom! Elena is trouwens nog nooit in België geweest!

Rudy is een schitterende chauffeur: hij loodst ons gedurende een 8 uur durende autorit naar Kaliklatak, op een boogscheut van de oversteek naar Bali. Er is nochtans veel verkeer, maar hij weet zich als geen ander toch rustig maar assertief tussen de vele brommers, stokvol geladen vrachtwagens en auto’s te begeven.   Onderweg houden we halt bij een door onze chauffeur uitgekozen restaurant. We worden er (alweer) super ontvangen. Wij worden onthaald in de VIP-ruimte: een ruimte met airco, waar we met veel zorg worden bediend. De lokale bevolking zit in het eerste gedeelte van het gebouw, een soort van overdekt terras. Dat voelt toch wel raar aan, dat men daar zo’n onderscheid in maakt… Lowiek maakt van de gelegenheid gebruik om veel te slapen tijdens deze lange rit. Hij kan er maar deugd van hebben!

Onderweg zien we weer massa’s rijstvelden, koeien die vrij rondlopen langs de weg en ook aapjes !

Het is aangewezen om voor 16u00 toe te komen in de koffieplantage (waar we trouwens ook logeren), zodat we nog een rondleiding kunnen krijgen. Rudy doet zijn uiterste best om zich aan het schema te houden: om 3 minuten voor 16 uur arriveren we aan de inrijpoort van de Kaliklatak-plantage! Wie ons nu nog durft vertellen dat Indonesiërs niet stipt zijn… Hij loodst ons busje tot aan ons huisje. Het is schitterend: een gebouwtje voorzien van een leefruimte, waarin een tafel met 5 stoelen en een zithoek staat, 2 slaapkamers en een terrasje met buitenmeubilair.  Er zijn veel van die gebouwtjes, allemaal voor toeristen. Aan de buitenkanten van de plantage, die zo’n 1200 ha groot is, staan her en der kleine hutjes waarin bewakers zitten. Zij zien er op toe dat vreemden het terrein niet betreden.

In een jeep krijgen we een rondleiding van een man, die zijn hele leven op de plantage heeft gewoond en gewerkt. We zijn aangenaam verrast als hij ons een rondleiding in het Nederlands geeft! De man is nu met pensioen. Dat is 55 jaar. Dit betekent echter dat hij dan niet meer op de plantage mag wonen. Enkel de werknemers van de plantage en hun gezinnen mogen hier wonen. Er werken hier 300 mensen. Ze verdienen ongeveer 70 euro per week. 

De plantage werd in de jaren 1800 opgestart door de Nederlanders en is nu eigendom van de Indonesische regering. Op de plantage worden verschillende gewassen gekweekt: rubber, koffie, cacao, kaneel en kruidnagel. 

Een werknemer krijgt 500 rubberbomen onder zijn hoede, waar hij om de 2 dagen de rubber uit moet laten vloeien.  De bomenrijen worden voorzien van een bordje waarop de naam van de werknemer genoteerd staat. Een rubberboom geeft vanaf de leeftijd van 7 jaar rubber af, tot ongeveer het 40ste levensjaar van de boom. Om de andere dag wordt een een strookje van ongeveer 2 mm afgekerfd (ze beginnen bovenaan, om beneden aan de boom te eindigen), waardoor de rubber uit de boom druppelt: zo’n 100 ml per boom. Er wordt verwacht dat één werknemer 15 liter rubber per dag verzamelt. Slagen ze erin om meer af te tappen, dan krijgen ze een bonus.

We houden ook halt bij koffieplanten en even later stoppen we bij een hutje waar onze gids ons trakteert op … koffie natuurlijk!  We mogen er ook gefrituurde bananenhapjes en crackers bij proeven. Het is allemaal heerlijk!!

De rit eindigt met een rondleiding in de fabriek, waar we de verschillende processen in de koffie- en rubberverwerking uitgelegd krijgen. Helaas … door het late uur is men niet meer aan het werk.

Terug in het huisje wordt ons een lekkere maaltijd geserveerd: tomatensoep, kip, biefstuk, rijst, suikerboontjes, kroepoek, de typische gefrituurde groentenkoekjes (waarvan de naam me ontsnapt). En als dessert een chocoladepudding.  En een koffietje natuurlijk…

We kruipen vroeg (20u30) onder de wol, want morgen vertrekken we om 4 uur naar de Ijen vulkaan... !