Terug naar de bewoonde wereld: op naar Senaru!

31 juli 2017 - Rinjani, Indonesië

Vandaag moeten we maar om iets na 6 uur opstaan. Dat lijkt vroeg. Maar we hebben er een nacht opzitten van bijna ’t klokje rond. En we hebben er een goede nacht op zitten. Af en toe maakte een windstoot ons wakker. Maar wij lagen veilig in onze knusse tentjes. In tegenstelling tot onze dragers en gids.

Na een toast als ontbijt beginnen we aan onze laatste trekking dag,  die voornamelijk bestaat uit afdalen. Senaru ligt op 601 meter hoogte. Onze slaapplek op 2641. Het wordt dus vooral afremmen vandaag!  Happy bereidt ons voor op een goeie 6  uur afdalen…

Dythe heeft na de afdalingen van gisteren al wat last van haar knieën. Ze verstevigt die uit voorzorg met plakband, zodat ze op die manier de druk wat kan opvangen. Happy biedt ons ook 2 stokken van de dragers aan, die als wandelstok kunnen gebruikt worden.  Happy vertelt ons dat we met wat geluk zwarte apen zouden kunnen zien vandaag. Blijkbaar zijn die veel zeldzamer dan de grijze.  In de late voormiddag hebben we geluk: op een tiental meter van elkaar zitten 2 zwarte apen rustig in een boom te eten. Een half uurtje verder stappen zien we een luidruchtige (ruziënde?) bende grijze apen. Het is een mooi tafereel van die beestjes…

Onderweg komen we 3 keer een ‘POS’ (rustplaats) tegen.  Het zijn telkens ontmoetingsplaatsen met andere toeristen die hetzelfde of tegenovergestelde traject aan het afleggen zijn. We zijn eerlijk gezegd niet jaloers op de mensen die nu nog aan het traject moeten beginnen! Onze beentjes en voeten laten voelen dat het pittig is geweest!

We lunchen op POS 1, de laatste grote halte voor we de eindbestemming bereiken. Onze dragers serveren ons voor de laatste keer een lekkere maaltijd met rijst, noedels, tomaat en groentjes.  Weer dezelfde ingrediënten, maar weer is het echt lekker klaargemaakt!  We genieten nog even van de apentoeren van één van onze dragers en beginnen dan het laatste uurtje stappen.

Onze kids zien er al naar uit om in het hotel te zijn: EINDELIJK weer WIFI, eindelijk weer contact met hun vrienden! Ze gissen al hoeveel gemiste chats en berichten ze zullen hebben. Ik gok dat we ze het eerste anderhalf uur niet zullen horen…

Rond 13:00 bereiken we de poort van het nationaal park. Daar staat ook het ‘check out’-punt voor de trekkers, waar ik al onze gegevens in vermeld. Nu zijn we ook officieel niet meer in het park aanwezig!

Na nog een 20-tal minuten stappen komen we weer in de ‘bewoonde’ wereld, waar een auto ons al staat op te wachten. Maar eerst nemen we nog afscheid van onze dragers. We geven elk van hen ons kleine (maar warme) slaapzakje en een fooi. Aan Happy geven we naast een fooi ook een mooie warme trui, zodat hij bij zijn volgende gidsbeurten een beetje minder kou moet lijden boven op de Rinjani!

Na een autorit van een uurtje worden we afgezet in een spiksplinternieuw hotel in Sembalun. Er zijn mooie nieuwe bungalows, een groot nieuw aangelegd zwembad, mooi onderhouden planten, … Het is duidelijk dat het hotel nog maar recent werd gebouwd: alles is nog nieuw, sommige dingen nog in aanleg. Maar helaas: WIFI is er in deze zone nog niet. Is me dàt een ontgoocheling voor onze jeugd! Nog een dag langer verwijderd van al hun vrienden!   We gaan nog even op zoek in de omgeving van het hotel om te zien of er elders geen mogelijkheid is om online te gaan. Noppes …  niets aan te doen.

Tegen 16 uur beginnen een paar magen al te knorren. Het lijkt ons wat vroeg om nu al voor avond te eten. Maar we maken alvast onze keuze op de menukaart en geven het al door aan de keuken dat we graag rond 17u30 willen eten. De menukaart omvat zowel lokale als Westerse gerechten. Wij gaan unaniem voor Westers: na 3 dagen (weliswaar heerlijke!) noedels en rijst snakken we eens naar iets anders. Maar dat blijkt achteraf niet echt de juiste keuze: de spaghetti carbonara, spaghetti bolognaise en de pizza zijn niet om over naar huis te schrijven. We hadden beter toch iets lokaals gegeten… ?!

We blijven op ons slaapritme van de voorbije dagen: rond 19u00 doen we onze ogen toe… Zaaaalig is dat: een bed!

Foto’s

1 Reactie

  1. Christine:
    1 augustus 2017
    Wat een verhalen ! Jullie zullen dit niet vlug vergeten. Heel lastig, maar waarschijnlijk prachtig en uniek. Nu nog een dagje platte rust. Geniet ervan en tot binnenkort!!